| NOTICE: Most content here has been moved to my new website: www.pa3hcm.nl (online from January 1st, 2014). However, some content of my old website remains available here for historic purposes. |
London 2000
Inhoud
 Inleiding
Westminster Cathedral
Bij binnenkomst zou je zo het dak van de kathedraal eraf kunnen halen, althans, zo lijkt het. De bovenste helft is kaal en grauw, de stenen zijn zwart aangeslagen, alsof er onlangs brand is geweest. Maar dat is schijn, het komt gewoon door het vocht. De onderste helft daarintegen is een weelde aan groene, roodbruine en witte tinten. De zuilen zijn namelijk bezet met natuurstenen platen. Verder zijn er vele mozaieken te zien. De bedoeling is dat de binnenkant ooit helemaal met mozaieken bezet zal zijn, maar dat zal nog wel een tijdje duren. De buitenkant is minstens zo opvallend, het lijkt wat trekjes van een moskee te hebben. De hoogste toren is bijna 90 meter. De stenen zijn rood en lijken nog als nieuw. Op zich niet vreemd, want het gebouw is slechts een eeuw oud. De kathedraal is het middelpunt van de Engelse rooms-katholieken. Hier zetelt namelijk de aartsbisschop. De toren, waar ik het net al even over had, kun je trouwens beklimmen. Boven heb je een uitzicht over o.a. Buckingham Palace en St James's Park (volgens velen het mooiste park van Londen, en die mening deel ik).
Westminster Square
Nee, dan is het klokkenspel van de Westminster Abbey veel boeiender. Een ware kakafonie van klokgeluiden dat iedere keer net iets anders klinkt, maar toch steeds ongeveer hetzelfde. Je zou denken dat de klokken in een circel hangen, in willekeurige volgorde, en dat er in het midden iemand rondzwaait met een klepel en daarbij de klokken een voor een raakt. Toen ik het geluid voor het eerst hoorde, moest ik gelijk denken aan het klokgelui op het album "Gaudi" van The Alan Parsons Project. In Barcelona (de stad van de beroemde architect Antonio Gaudi) heb ik dat geluid nooit gehoord. Maar nu snap ik het: Parsons had tijdens de opnames van dat album wat klokgeluiden nodig, en is toen gewoon de Londense studio uitgelopen met een bandrecorder! Terug naar deze plek. Naast alle beroemde gebouwen hier staan er ook een aantal die in geen enkele toeristische gids staan vermeld. Best jammer, want "The Sanctuary" en de "Methodist Central Hall" verdienen ook een eervolle vermelding op de lijst van fraaie gebouwen van Londen. Wat "The Sanctuary" is? Ik zou het niet weten, het staat in geen enkele gids...
Wildleven in Londen
Een toeristisch gezin in St James's Park gaat op een bankje zitten om de zojuist verkregen illegale hotdogs te nuttigen. Zoonlief wil net de eerste hap nemen, als zijn ogen ineens bijna uitpuilen: "Mam! Mam! Mam! Kijk, een eekhoorn! Een eekhoorn!". Een wild dier was allang gevlucht, of had de jongen aangevallen. Maar de eekhoorn (van achteren naderen er inmiddels nog twee) komt snel op de hotdog-family af. Zoals gezegd, het zijn net de duiven op de dam, dus ze hoeven maar eten te ruiken en ze zijn er als de kippen bij. Nadat de eerste broodkruimels bemachtigd zijn, begint de familie nu stukjes brood te gooien. Nu is de beer los: uit alle hoeken van het park verschijnen de pluizige beestjes en komen als hongerige wolven op het gezin af. Nee, niet alleen de vele attracties, hotels, pubs en restaurants profiteren van het toerisme, ook de dierenwereld pikt een graantje mee van deze welvaart.
County Hall
Ik ben al bij les 5 geloof ik, en dan kun je les 1 inmiddels wel dromen. Wat zou er dan in zo'n vervolgles moeten zitten? Volgens mij is dat o.a. de County Hall. Iedere cursist die les 1 doet, keert dit gebouw de rug toe, om een foto van de Houses of Parliament te maken, met de Thames ervoor. Maar de reisleider zou ze stuk voor stuk om moeten laten draaien, zodat ze de County Hall zien. Want hier werd tot 1986 besloten wat er allemaal moest gebeuren om het "Greater London" nog greater te maken. Op deze plek kwam de Greater London Council (GLC) bijeen, dat was een soort raad van wijze heren die het beleid bepaalde van de stad. Maar ja, Thatcher vond het allemaal niet zo geweldig, zij vond dat de GLC een "bureaucratisch bolwerk van dogmatisch socialisme" was (nee, dat zijn dus niet mijn woorden). De GLC zit er niet meer, maar nog steeds wemelt het hier van de ambtenaren. Verder wordt het gebouw sinds enige tijd ook bewoond door vele waterdieren, omdat hier nu het London Aquarium is gehuisvest. Misschien dat die vissen ervoor zorgen dat dit gebouw weer in les 1 wordt behandeld?
China Town
Naast de diverse toko's en vind je hier vooral veel restaurants. Die zijn niet te vergelijken met een gemiddeld Chinees restaurant in Nederland. Hier is nasi bijvoorbeeld wat kleffer, terwijl deze in Nederland droog is. Niet voor niets, want vork en mes ligt hier niet op tafel. Nee, je krijgt van die stokjes, waarmee je eerst een half uur mag goochelen voordat je het in de vingers hebt en de eerste succesvolle hap naar binnen werkt. Gelukkig wordt de soep nog wel opgediend met een lepel, anders zou je niet voor sluitingstijd klaar zijn. Wat hier ook opvalt is de snelheid. Ze hebben het wel eens over snelle Japannertjes, maar volgens mij hebben die het gewoon van de Chinezen geleerd. Je bestelt soep, en binnen 20 seconden staat de soep voor je neus te dampen. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Tenslotte komt het daar het ook gewoon uit de grote pan. Een ding vind ik wel jammer: de gerechten staan in het Engels op de menukaart. Geen nasi en tjap tjoy, maar fried rice en vegetables. Jammer, want het zijn altijd van die leuke namen, waarbij je soms zelf gaat denken dat je een paar woorden Chinees kunt...
Speelgoed
Van verleden naar heden: Hamley's. Iedere keer als ik in Londen ben, moet ik hier even naar binnen. Voor kinderen is deze winkel een soort Utopia. Ja, zo moet de kinderhemel eruit zien. Mannen in mooie pakken demonstreren allerlei speeltjes: een vliegtuigje dat als een boomerang weer terugkomt, een autootje dat kantelt maar gewoon weer verder kan rijden, en clowns die ballonfiguren maken. Zes verdiepingen vol met teddyberen, puzzels, pokemon, barbiespullen, lego bouwwerken, modeltreinen, kindercomputers en voetbaldingen.
Anglofiel
Maar gelukkig is Londen een stad van grote contrasten, dus je kijkt even opzij, en je ziet ineens een heel knus steegje, Crown Passage. Aan het begin zit een klassieke pub en staan voetballiefhebbers en stropdassen een biertje te drinken. Al leunend tegen een voormalige bierton (die nu als tafel dienst doet) wordt er bijgepraat over van alles en nog wat. Het gesprek van de dag is ongetwijfeld de IRA, die afgelopen nacht op Hammersmith Bridge liet zien wat je zoal met 2 kilo semtex kunt doen. Na wat lunchrooms zit hier ineens een klein hoedenwinkeltje. Geen goede plek voor zo'n winkel lijkt mij, en dat wordt bevestigd door het aantal klanten in de winkel, namelijk: geen. Het verkoopstertje staat dan ook wat verveeld buiten een sigaret te roken, terwijl haar ogen mij volgen en toelachen op het moment dat ik naar haar knik. Waarom overkomt mij zoiets altijd in Engeland? Volgens mij is er met mijn geboorte iets foutgegaan en heeft de ooievaar mij in Nederland afgeleverd, terwijl ik eigenlijk in Engeland op de wereld gezet had moeten worden. Dat verklaart mijn uiterlijk, ik val hier namelijk absoluut niet op. Ook besef ik nu waarom ik zo gek ben op die Britse eilanden. Het is een verkapte vaderlandsliefde, alleen is het mijn vaderland niet. Ja, ik ben gewoon een anglofiel. Freud
Wat doe ik hier? Nou, ik ga op bezoek bij "Sigi", oftewel Sigmund Freud. Ok, de goede man is reeds overleden, op 22 semtepber 1939, maar zijn woning staat er nog, in goede staat zelfs. Het is tegenwoordig ingericht als Freud Museum, en je kunt hier dan ook zijn collectie van boeken en kunstvoorwerpen zien, en natuurlijk al het mubilair en alle andere eigendommen. De meest beroemde plek is natuurlijk zijn werkkamer, met name de sofa waarop zijn patienten plaats mochten nemen. Freud luisterde hier naar de dromen van o.a. Dora, "Little Hans" en de "Wolfsman". Hij ging op zoek naar verbanden tussen die dromen (het onderbewuste) en de "schijnbare werkelijkheid". Psycho-analyse heet dat, en Freud was de grondlegger van deze therapie. Ik zou graag vertellen over een van zijn cases, bijvoorbeeld "Little Hans", een vijfjarige jongen die niet naar buiten durfde, omdat hij bang was voor het bijtende paard. Ik kan het niet eens vertellen, omdat ik niet zo veel van Freud weet. Maar dat neemt niet weg dat ik Sigi een uiterst interessante persoonlijkheid vindt, en er zal vast een tijd komen dat ik er wat meer van zal begrijpen. In het winkeltje koop ik een soort "Freud voor beginners" boek. Misschien kan ik hiermee mijn "kwakzalverskennis" over psychologie wat verbeteren.
Hyde Park
Na deze parade denk je toch weer rustig te kunnen zitten, maar nee hoor: daar komt uit een andere richting weer een stoet. Ze dragen gelijksoortige kleding, maar deze stoet is niet bewapend met kanonnen, maar met sabels en muziekinstrumenten. De stoeten gaan allemaal onder de Wellington Arch door, richting Buckingham Palace. Ik besluit de ruiters niet verder te volgen, want Buckingham Palace is mij te toeristisch. Trouwens, zo mooi vind ik dat gebouw niet eens. Geef mij maar dat bankje hier, in de Rose Garden, in Hyde Park. De zon schijnt heerlijk, en de merels zingen hun hoogste lied. De duiven neem ik wel voor lief... Freud (again)
Mijn verklaring begint zo'n 10 jaar terug. Alan Parsons en Eric Woolfson (de grote jongens achter de naam "Alan Parsons Project") brengen een muzikaal album uit, getiteld "Freudiana". Dit was niet de eerste keer dat ze zoiets deden, eerder al namen ze Edgar Allan Poe en Antonio Gaudi onder de loep. Aangezien ik altijd geinteresseerd ben in de achtergrond van dergelijke albums, kwam toen al het verlangen in mij om dit museum te bezoeken. De laatste jaren ben ik mezelf steeds meer in de psychologie gaan verdiepen, en welke naam kon je dan tegen? Juist, Sigmund Freud. Vervolgens ga ik wat lezen over hem, en ontdek ik dat een van mijn grootste angsten in het leven wellicht met zijn theorieen kan worden verklaard. Ik heb ergens een enorme angst voor, iets dat anderen als onzin zullen verklaren. Ik weet ook niet hoe het is ontstaan, ik kan me niet anders herinneren dan dat ik "daarvoor" bang ben. Misschien dat Freud mij kan uitleggen hoe het komt, tenslotte kom je in zijn cases veel vergelijkbare dingen tegen. Ooit hoop ik Freud te begrijpen, hopelijk neemt dat ook iets van mijn angst weg.
British Museum
Maar toch bekijk ik het met gemengde gevoelens. Want het heet officieel wel een museum, maar eigenlijk is het gewoon een uitstalling van gestolen goederen. Denk nou niet dat die Egyptenaren die mummies hier hebben gebracht! Welnee, al deze voorwerpen zijn gewoon door plunderaars meegenomen, mensen die zonder een grijntje eerbied de talloze graven opspoorden, openbraken en alles wat los en vast zat meenamen. En dan vinden ze het ook nog raar als Egyptenaren daar boos over worden. Nee, stel dat die Egyptenaren hier ineens Westminster Abbey binnen zouden stappen, en het complete graf van Isaac Newton mee zouden nemen. Als de eerste Egyptenaar ook maar met een vinger het graf aanraakt, wordt hij gelijk door een bewaker op de vingers getikt. En wil hij het graf openmaken, dan wordt hij gelijk opgepakt door de "bobbies". Het hele graf demonteren en in houten kisten verschepen is onmogelijk. Dan staat het voltallige Britse leger in de Abbey. Tja, en dan heb ik het hier nog over 1 graf, terwijl die Engelsen half Egypte hebben omgeploegd. Ik hoop toch op revanche. Ik hoop dat, als ik ooit in Egypte ben, dat ik dan daar ter plekke Engelse grafzerken zal zien, met daarop de namen van de Engelse plunderaars. Met dat idee in mijn achterhoofd kan ik nu rustig het museum verder gaan bekijken. Primrose Hill
De wandeling naar dit panorama was ook bijzonder. Ik ben uit de metro gestapt bij Camden Town. Toen ik het station uitliep, was ik lichtelijk verrast! De winkelstraat hier is allesbehalve normaal (wat is eigenlijk "normaal" in dit land?). De winkels lijken meer op marktkramen, de helft van de waren staat op straat en hangt aan de deuren en muren. Een markt is hier trouwens ook. De aangeboden waar bestaat vooral uit trendy schoenen, leren jassen en spijkerbroeken. Het oogt allemaal nogal alternatief, dus leuk. "Anders dan anders" zou een goede vriend van mij zeggen. Vanaf de stuw ben ik vervolgens een stuk langs Regent's Canal gelopen. Dit is een prachtig stuk om te lopen. Over het kanaal varen smalle bootjes, waaronder de "Canel Bus". Daarna ben ik dus in noordelijke richting naar Primrose Hill gelopen. De plannen waren destijds om hier een paleis te bouwen, maar dat is uiteindelijk nooit gebeurd. Nu kun je hier genieten van het mooie uitzicht, op de stad en op de jongeren die hier in het gras zitten en liggen.
Leicester Square
Ik zit hier momenteel met mijn rug tegen een lantaarnpaal en mensen om mij heen denken vast dat ik een journalist ben of zo, gewapend met pen, papier en fototoestel. Gisteravond zag ik een prachtige act van iemand die continu op het publiek inspeelde. Zo rende hij plotseling met een pruik naar een kale man. Een paar minuten later controleert hij bij een vrouw met een pruikachtig kapsel of het inderdaad wel echt haar is. Helaas, het is echt... Het publiek ligt in een deuk van het lachen, terwijl het toevallige slachtoffer niet begrijpt waarom. Voor mij is de kring mensen inmiddels flink gegroeid. Ze kijken en luisteren naar en duo dat met Spaanse gitaar en bas een aardig Spaans sfeertje neer weet te zetten. Een enkeling danst midden in de kring mee en probeert anderen ook uit te lokken. Het lukt niet echt, het publiek is nogal verlegen. Even verderop zet een groep op diverse Afrikaanse trommels een opzwepend ritme neer. Nog verderop danst een groep uit Zimbabwe een of andere tropische dans. Ja, Leicester Square is altijd een leuke afsluiting van de dag, een uitstekende plek om tot rust te komen (of niet) na een lange dag slenteren door de stad. Inmiddels zit de Spaanse sfeer er goed in, en dansen enkele stellen nu met veel passie en plezier, of ze doen gewoon gek mee, aangemoedigd door enkele vrienden die in het publiek staan.
Speakers' Corner
Hoewel het discussieren hier veelal is afgedaald naar entertainment, blijft het toch een bijzonder plekje. Je pakt een kratje, je gaat erop staan, je schreeuwt wat uitdagengde stellingen, en je hebt publiek. Nu is het niet allemaal zo spontaan als dat het lijkt. Ik zie al 3 bekende gezichten, gezichten die ik hier enkele jaren geleden ook al zag. Ze staan hier iedere week. De een doet het voor de lol, de ander omdat hij volledig overtuigd dat hij iets zinnigs te melden heeft. Maar geen van allen doet het om geld. En dat is nou het mooie van deze happening: het gaat hier nu eens niet om de knikkers. Dus als je ooit naar Londen gaat, neem dan op zondagochtend de metro naar Marble Arch en beleef dit unieke gebeuren. Voor mij is het nu een prachtige afsluiting van mijn korte vakantie.
Vliegen naar Londen
Normaal land ik altijd op Heathrow. Hier stap je vanuit het vliegtuig in de metro en ben je snel en makkelijk in de stad. Helaas, alle vluchten naar Heathrow waren reeds volgeboekt, dus dan maar naar Gatwick. Nou, dat doe ik dus nooit meer. De vlucht lijkt dan wel goedkoper, maar vervolgens moet je nog een flinke treinreis maken. En Engeland zou Engeland niet zijn als je daarvoor 2 spoorlijnen aanlegt met 2 treinmaatschappijen die ieder hun eigen tickets hebben. De borden "To the trains" laten hier echter niets van merken, dus zit ik met het verkeerde ticket in de verkeerde trein. Kan ik alsnog een nieuw ticket betalen. Dank je wel Connex, dank je wel Gatwick Express. Zo buit je je klanten uit, en zo verlies je ze dus. Nee, deze jongen landt de volgende keer weer gewoon op Heathrow Terminal 4 en pakt daar lekker de metro. Want die is wel goed doordacht. Daar kan het openbaar vervoer in Nederland nog veel van leren. En de Engels spoorwegen helemaal. Want de eerste trein reed dan wel in Engeland, maar sindsdien lijkt er hier niet veel veranderd, behalve dat het groter en chaotischer is geworden. |
Isn't making a smoking section in a restaurant like making a peeing section in a swimming pool?
Londen blijft voor mij een uitdagende stad. En het is alweer 2 jaar geleden dat ik daar mijn laatste voetsporen heb achtergelaten, dus hoog tijd om weer eens het Kanaal over te steken en deze leuke stad te gaan bezoeken! Van 1 t/m 4 juni 2000 ben ik er dus weer geweest, en deze keer heb ik geen heel verslag geschreven, maar een aantal impressies. Veel leesplezier!
