Madagascar 2000 - Reisverslag - dag 8

Perinet Reserve

Omstreeks 8 uur 's morgens staan de gidsen ons al op te wachten bij de ingang van het reservaat. Gaby en ik gaan samen met Werner en Christine het park in, onder begeleiding van een gids. De gids spreekt redelijk goed Engels, en weet ontzettend veel van de dieren- en plantenwereld op Madagascar.

Het eerste deel van de wandeling staat in het teken van de Indri Indri. Dit is de grootste lemurensoort. Het dier heeft een zwartwitte vacht, en lijkt net een teddybeer. Ze leven hoog in de bomen, dus je krijgt er wel een stijve nek van om naar te kijken. Vaak is het ook flink wringen om door het woud bij de dieren te komen. Het geluid van de dieren is werkelijk uniek, en zit ergens tussen een huilende wolf en het gemiauw van een kat in. Het is keihard, en tot ver in de omtrek te horen. Als er meerderen tegelijk schreeuwen is het helemaal een prachtig muzikaal hoorspel.

Na het bezoek aan een aantal Indri-families (er zijn er hier 63) gaan we dieper het regenwoud in. Onderweg zien we een groepje wollemuren. Dit zijn nachtdieren. Ze zitten boven in een boompje met z'n vieren dicht tegen elkaar aan gekropen en slapen.

Verder krijgen we diverse soorten reptielen te zien. Behalve gecko's en hagedisjes zien we 4 soorten kameleons, waaronder een een heel kleintje dat je niet vaak te zien krijgt. Ook de insekten zijn zeer interessant. Zo zien we een grote donkerbruine sprinkhaan van bijna 10 cm lang, en ook nog een jonge groene sprinkhaan van eveneens 10 cm. Die zal straks uitgroeien tot een reuzensprinkhaan van zo'n 25 tot 30 cm! Ik moet er niet aan denken om die 's avonds op mijn slaapkamer tegen te komen, brrr...

Tegen het einde van de wandeling komen we nog een grote duizendpoot tegen. Deze is zo'n 12 cm lang en 5 cm breed, en lijkt meer op een soort enorme pissebed. Hi heeft een prachtig donkergroen schild. Als we 'm voorzichtig aanraken, rolt hij zich op tot een mooie bal. Het is werkelijk een bijzonder dier, met een prehistorisch uiterlijk.

Na zo'n 6 uur lopen, klimmen, modderen en glibberen zijn we weer terug bij de ingang, met zo'n 11 km voetsporen achter ons. Bij het souvenirwinkeltje koop ik een mooi schaakbordje, gesneden uit hout. Bij het parkrestaurant nemen Gaby en ik een stevige lunch en gunnen we onze voeten wat rust. Dat hebben ze wel verdiend na zo'n tocht. Het weer is opnieuw zonnig en warm, dus het is heerlijk om een tijdje hier te zitten.

Als we weer tot rust zijn gekomen, lopen we terug naar het hotel waar de rest van de groep inmiddels is gearriveerd. Met de bus nemen we een kijkje in het dorpje Andasibe. De bewoners kijken hun ogen uit naar ons, en vooral het rode haar van mij en Hilde trekt veel aandacht. De kinderen willen maar al te graag op de foto, en hun verleidelijke blikken weten ons dan ook regelmatig over te halen. Sommigen geven ons hun adres mee, met het verzoek om de foto op te sturen.

Weer terug in het hotel komen de kaarten op tafel om te gaan hartenjagen. Dit houden we vol tot het avondeten.

Route

Foto's

Klik op de foto's om ze te vergroten.

Een mooie kameleon in Perinet

Kinderen in Andasibe

De legende van de Babakoto

Er bestaan vele verhalen over het ontstaan van de Indri Indri, maar de bekendste is wel de volgende: een man genaamd Koto gaat samen met zijn zoon naar het bos om honing te zoeken. Als ze wel erg lang van huis blijven, begint de lokale dorpsbevolking zich ongerust te maken. Ze organiseren een zoektocht, maar Koto en zijn zoon worden niet meer gevonden. Maar ze vonden wel 2 Indri Indri's, hoog in een boom. Sindsdien gingen de mensen dat Koto en zijn zoon op een misterieuze wijze waren getransformeerd in lemuren.

De Malagasische bevolking noemt lemuren ook wel "babakoto", wat Papa Koto betekent. Dit verhaal zou ook een verklaring zijn waarom de mens en de Indri Indri zo vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Er zijn dan ook diverse "fady" (taboes). Zo mag de Indri Indri niet gedood of gegeten worden.